Na anderhalve week afwisselend voor anker en in de haven van Marina Muiderzand te hebben gelegen zijn we weer onderweg. We dachten na een jaar intensief klussen helemaal klaar te zijn voor de zeilreis, maar zoals uit ons vorige verhaal wel duidelijk is geworden mankeerde er nog het een en ander. Ook geen geheel onbelangrijke zaken trouwens: ons grootzeil moest gemaakt worden (althans, we hebben een veel nieuwer zeil op maat laten maken), de stuurautomaat werkte niet meer, net als de windmeter en nog een hele hoop andere kleine dingen. Het vakantiegevoel wordt nog even uitgesteld en we mogen opnieuw hard aan de bak.
Afscheid 2.0
We zijn blij dat we op reis zijn en niet een vakantie hebben van twee weken, want dan is tijd ‘kostbaarder’. Met behulp van een goede zeilmaker, onze favoriete winkel George Kniest en nog wat andere mensen krijgen we alles voor elkaar. Voor het vermaak in de avonden komen onze families nog een keer langs en nemen we ‘opnieuw’ afscheid. Tevreden vertrekken we vrijdag 14 juli richting het Noordzeekanaal!
Zeeziekte
Vanaf een leuk plekje in Beverwijk varen we het Noordzeekanaal op en passeren even later de sluizen die ons schip eindelijk op zout water brengen. ‘Als jullie de zeilen hijsen dan stuur ik wel en dan kan Marjolein de navigatie doen‘ zeg ik tegen Tom en Hermen. Ik heb m’n favo plekje al gevonden: in de kuip aan het roer. De deining en golven zijn die dag flink en met de neus in de wind vliegen we erdoorheen. De zeilen worden gehesen en we varen bakboord uit richting Scheveningen. Het is gek om eindelijk op zee te zeilen en de eerste uren kost het me wat moeite het schip goed op koers te houden. Uiteindelijk kan ik er van genieten en tot Scheveningen blijf ik aan het roer.
Ik kijk naast me en zie Marjolein in een hoekje van de kuip zitten. Ai, zeeziek, zure aangelegenheid. Ze blijft daar de hele reis zitten terwijl Hermen haar bedekt met kussens en dekentjes. Een uur of vijf later varen we de haven van Scheveningen binnen. Woohooo, ik voel een vleugje vakantiegevoel, we zijn op reis! Ik word verwelkomd door een meeuw die een flinke flats op m’n hoofd dropt.
Nachtelijke onrust
‘Tom, wat is dat voor geluid, word wakker, luister, wat is dat’, zeg ik lichtelijk in paniek. Tom heeft direct door dat er iets niet in de haak is en voor we het door hebben staan we in ons ondergoed in de kuip. Binnen luttele seconden volgen twee slaapdronken hoofdjes van Hermen en Marjolein bovenaan de trap. We kijken naar het schouwspel wat zich voor ons afspeelt.
Een prachtig, zojuist binnengevaren schip, heeft een ander schip geramd(op max. 5 meter afstand van ons). Overal staan mensen op hun dek. Het schip blijkt van Florian Dirkse van de serie Zee, Zout en Zeilen te zijn. We krijgen mee dat zijn gaskabel gebroken is waardoor het schip niet meer goed manoeuvreerbaar is. Iets wat iedereen kan overkomen en de enorme boosheid van de mensen om ons heen begrijpen we dan ook echt niet. Anyway, wij komen met de schrik vrij en duiken ons bed weer in voor een korte nacht.
Vroeg vertrek richting Zeeland
Onze buren bij wie we langszij liggen vertrekken al vroeg in de ochtend. Wij zien ons genoodzaakt dan ook maar gelijk te vertrekken en zeilen al om 07:30 de haven van Scheveningen uit richting Neeltje Jans. De eerste paar uur hebben we maar een paar knopen wind waardoor we erg langzaam gaan. We concluderen dat we lopend sneller zouden zijn, maar nobody cares, we chillen aan boord en vinden dat een aangename afwisseling met het wat ruigere dagje ervoor. We naderen de Maasgeul en volgen netjes de regels: we zetten koers richting de groene boei MN-1, melden ons bij de verkeerspost Sector Maasmond, zetten onze motor standby en piepen tussen de containerschepen door. Ik vind die grote zeeschepen matig en vraag me af of en hoe ik ooit tijdens onze reis ontspannen met zulke dingen om kan gaan.
Catch of the day
Gelukkig word ik snel afgeleid door een enthousiaste kreet van Hermen: ‘ik heb een vis gevangen!!’. Weifelend kijk ik opzij, Hermen heeft hetzelfde al een paar keer eerder geroepen en maakte ons toen blij met zeewier. Dit keer is het anders, als een trotse pauw staat ‘ie’ daar: twee makrelen schoon aan de haak. Hoppa! Tevreden zeilen we door naar Neeltje Jans waar we ons anker uitgooien in een prima baaitje. We liggen per ongeluk net een paar meter met de kont van ons schip in een beschermd vogelgebied, geen probleem, pakken we die schuinmarcherende meeuw gelijk ff terug.
Grote schepen, grote angst
De volgende ochtend maken we schoon schip en aan het begin van de middag zeilen we met de stroom mee richting België. Aan de horizon verschijnen aardig wat containerschepen waar ik niet heel erg blij van word. Op de AIS lijkt het alsof zo’n groot monster precies over ons heen gaat varen. ‘Ik ga ze echt nog een keer oproepen’ zeg ik een tikkeltje angstig,’ volgens mij ziet hij ons echt niet’. ‘Jawel joh, ze zien ons echt wel, ze hebben toch ook AIS’, zegt Tom. ‘Nee, ik roep het Traffic Centre Zeebrugge toch écht nog een keer op’. Ik wankel het trappetje af en ga aan de kaartentafel zitten. ‘Traffic Centre Zeebrugge, dit is zeilschip Shalom, over’ – ‘Traffic Centre Zeebrugge’ – Kunt u ons nogmaals bevestigen dat containerschip Mol Experience ons ziet en wij voor langs gaan?’ – ‘Ach, mevrouw, vreest niet, ze hebben u gezien en gaan achter u langs’.
Het zweet gutst onder mijn oksels wat pas verdwijnt als we uit dit drukke vaarwater zijn verdwenen. Hopelijk raak ik er snel aan gewend;) Ons doel van de dag, Nieuwpoort, redden we door te weinig wind niet en op de motor varen we rond 21:00 bij Oostende naar binnen. Tijd voor een goudgele Vlaamse vriend.
